In het stadsdeel Gracia in Barcelona bevindt zich het stadspark Park Güell. Dit is een park dat wereldwijde bekendheid geniet. Het is dan ook een indrukwekkend park met een oppervlakte van 15ha. Net als in de rest van Barcelona is er in Park Güell enorm veel te beleven en te doen. Het is een ware schatkist aan kunstwerken en natuur. Antoni Gaudi is begonnen met de aanleg van het park, dat aanvankelijk een braakliggend terrein was. Hij had de opdracht van Eusebi Güell om een tuindorp of een woonwijk aan te leggen. Nadat dit geen succes werd, werd het een soort van combinatie van een recreatiepark en een tuinstad.
Sinds 1984 staat het Park Güell op de UNESCO werelderfgoed lijst. Het Park heeft vele bijzondere aspecten. Zo is er bij de ingang van het park bijvoorbeeld een portiersloge met een portierswoning te vinden. Maar ook kronkelt er zich een lange slang door het park, die als bank dienst doet. Deze slang en de salamander bij de trap zijn gemaakt van duizenden mozaïek stukjes. Je hebt ook de mogelijkheid om een klein museum te bezoeken in het park, namelijk het Casa Museu Gaudi. Het Park Güell werd tussen 1900 en 1914 gebouwd en het is een van de grootste architecturale werken in Zuid-Europa. Je kunt veel doen in Park Güell, maar je kunt er ook rust en vrede vinden door middel van de dichte begreiing en de gezellige sfeer.
Gaudi was de perfecte architect voor het park, aangezien hij niet alleen milieuvriendelijk te werk ging, maar ook geen dure materialen gebruikte. Hij paste zijn plannen en ideeën aan de omgeving aan, zodat het allemaal met elkaar harmonieerde. Hierdoor is er veel natuur te bespeuren en de werken die er te vinden zijn hebben een natuurlijke uitstraling. Het Park Güell is een bezienswaardigheid die niet mag worden overgeslagen.
De schone schijn van scherven
Na een bescheiden begin schiet de succescurve van het in 1900-1914 hoog boven de stad aangelegde park tegenwoordig stijl omhoog. Het in 1890 door Gaudí in opdracht van zijn mecenas Eusebi Güell geplande tuindorp vond geen kopers voor de zestig aangekondigde huizen. In plaats van de bedoelde symbiose van natuur en wonen sloeg de meter uit in de richting van natuur. ‘Dat is ook mooi’, vond de UNESCO en riep het park in 1984 uit tot Werelderfgoed. Bij het uitzicht over de stad vanaf de slingerende stenen banken in het Park Güell waan je je bijna in een fantasy-film.
Ja, sinds 2013 betaal je toegang voor het gedeelte van Park Güell waarin de bouwwerken van Gaudí staan. Dit is niet bedoeld als geldklopperij, maar als reguleringsmaatregel voor de toeristische massa’s, die het park in voorbije jaren overstroomden. De rest van het eromheen aangelegde Park Güell behoort ook tot het complex en kan zonder sluitingstijd kostenloos worden bezocht. Hiervandaan kun je genieten van het uitzicht over de stad en je bij de viaductgalerijen vergapen aan de bouwwijze van de door de natuur bezeten architect. Gaudí zag bij de aanleg van het park af van grote bodemingrepen en paste zijn plannen aan op het heuvelachtige terrein. Daarbij maakte hij veel gebruik van steunmuren en de eerder genoemde bogengalerijen, die zich heel organisch in het landschap voegen. Buiten de museale zone ligt ook.
Gaudí’s voormalige woonhuis, waarin al een tijdje een Gaudí-Museum is ingericht. De tweede belangrijke tip: als het je zwaar valt langere afstanden omhoog te lopen, kun je voor de reis ernaartoe beter buslijn 24 of een taxi nemen.
Openluchtmuseum Zona Monumental
De Engelse schrijfwijze met een ’k’ in het opschrift ’Park Güell’ verraadt dat de opdrachtgever Eusebi Güell met het park Engelse voorbeelden naar de kroon wilde steken. Bij het complex moesten een grote markt en een centraal forumplein komen. Wat Gaudí en zijn helpers ervan maakten, was weliswaar geen tuindorp, maar wel wonderbaarlijke sprookjesachtige bouwkunst. De hoofdingang van het ‘betaalde’ gedeelte wordt geflankeerd door twee door Gaudí ontworpen beheerders- en wachtershuisjes, die met hun buitengewone daken aan Sneeuwwitje en de zeven dwergen doen denken. Via een rijk uitgevoerde mozaïektrap bereik je de Sala Hipóstila, die tijdens de bouw als markthal was bedacht. Ze wordt gedragen door 84 dorische zuilen en imponeert met het levendige spel van kleur en vorm in de plafondversiering van gebroken servies, porceleinen poppen, flessen, champagneglazen, asbakken en bloempotten. Het platte dak van de hal is vormgegeven als een groot forumplein, omgeven door slangenvormige zitbanken, die Gaudí ook als een ‘recycle-art’-object heeft verfraaid met schervenmozaïken. Onder het plein ligt, als je richting stad kijkt, rechts de Casa Larrard. Dit herenhuis, dat Eusebi Güell voor zichzelf liet bouwen, is nu een school.
Gaudí’s mozaïeken zijn bijna allemaal van afvalmateriaal gemaakt. Hij gebruikte gebroken glas, sloopafval, kapotte tegels en andere restanten. Het begrip ‘recycle-art’ werd echter pas veel later geboren. Niet ver van het park verwijderd, maar vanuit het centrum eenvoudiger met de bus te bereiken, ligt het uit de Spaanse Burgeroorlog overgebleven luchtafweercomplex Turó de la Rovira/Bunkers del Carmel . Veel mensen gaan er toch te voet heen. Ten eerste, om alle tijd te hebben voor een picknick en van het grandioze panorama te kunnen genieten. Ten tweede, om de museaal aangelegde gedeelten met uitleg over de Burgeroorlog te bekijken.